Ouderenzorg, het is om te janken

Geen vrolijke titel, maar goed ik heb ook niet zo’n vrolijk verhaal te vertellen.

Het is lang geleden dat ik schreef. Dit komt vooral omdat ik er vaak simpelweg niet meer aan toekom, en vaak had ik ook geen zin om mijn/onze beslommeringen te delen. Maar het zit me inmiddels zo hoog dat ik het toch maar eens het wereldwijde web opslinger.

Lange tijd hebben mijn schoonouders zeer zelfstandig geleefd. Na mijn schoonmoeders infarct heb ik een aantal jaren het schoonmaakwerk bij ze gedaan, met name ook de zwaardere klussen die voor mijn schoonmoeder lastiger werden en die mijn schoonvader gezien zijn gezondheid beter niet meer kon doen. Na verloop van tijd, toen ik aan mijn opleiding begon en ik doorkreeg dat langzaamaan waarschijnlijk meer zorg nodig ging zijn, hebben we huishoudelijke hulp voor ze aangevraagd en gekregen. Al jaren maakt Yvonne, hun hulp, naar volle tevredenheid van schoonouders EN ons hun huisje schoon. En inmiddels is daar de was en de strijk bijgekomen. So far so good.

Helaas werd meer en meer duidelijk dat mam meer en meer terugboerde met haar geheugen, ze ging verhalen keer op keer herhalen, vroeg je 10x tijdens een bezoek dezelfde vragen, vergat wezenlijke dingen en kon steeds minder. Pap deed steeds meer in huis, totdat hij zo’n beetje alles deed wat Yvonne niet deed. Maar hij is ook niet de jongste (84 inmiddels) en heeft een zeer slecht hard, is longpatient, heeft nierfalen en heeft met enige regelmaat zo’n lage HB dat hij omkiept (door bloedingen in zijn darm). Dit maakte dat ziekenhuisopnames steeds vaker nodig waren wat mam haar leven dan volledig op z’n kop zette, dan was ze de weg even helemaal kwijt. DIt ontdekten we vooral in de Covid periode toen pap zijn been brak en wekenlang (helaas op een gegeven moment ook nog met Covid) in het ziekenhuis lag en daarna nog in het revalidatiecentrum. We hebben het destijds klaargespeeld om haar thuis te houden met HEEL veel hulp van buren, familie, thuiszorg etc. Maar gemakkelijk was het niet en verantwoord ook niet altijd.

Zo modderden we nog een tijdlang door nadat pap weer thuis was maar afgelopen februari, toen pap wer 2x kort na elkaar opgenomen moest worden, was het simpelweg niet meer te doen. Mam ging naar de crisisopvang na heel veel gedoe, want in eerste instantie kreeg ze geen crisisplek en moesten we het zelf eigenlijk maar uitzoeken. Hierdoor moesten we 3 nachtenlang particuliere nachtzorg inzetten voor haar aangezien wij niet daar konden blijven de hele nacht en mam absoluut niet alleen kon blijven. Dat geintje koste mijn schoonouders ruim 1600 euro, geld wat ze niet zo snel bij elkaar gespaard krijgen kan ik jullie vertellen. Pas toen ik met de vuist op tafel sloeg en blufte dat ik mijn handen helemaal van haar af zou trekken (omdat ik het gewoon niet meer trok) kwam er een crisisplek. En gelukkig vrij snel daarna een permanente plek bij hof ter Berkel.

Voor pap was dit een hele grote klap. Hij kwam uit het ziekenhuis en zijn vrouw was er niet meer. Hij heeft nog wel geprobeerd haar naar huis te krijgen maar wij hebben onze poot stijf gehouden omdat het helaas gewoon ECHT niet meer verantwoord was. Mam wist in huis soms niet meer waar ze was en pap kon de zorg, hoe graag hij ook wilde, gewoon niet aan.

Het idee was dat hij gewoon zelf zo vaak als hij wilde naar haar op bezoek ging en als ze wilden haar ook geregeld mee zou nemen, ofwel naar huis of voor een uitje. Maar helaas verslechterde pap’s gezondheid zo snel dat we op een gegeven moment genoodzaakt waren zijn autosleutels in te nemen. Hij viel TE vaak zonder enige waarschuwing om, je wilt toch niet hebben dat hij een keer niet goed wordt achter het stuur met alle mogelijke gevolgen van dien. WEER een klap voor hem, want daarmee namen we ook zijn vrijheid af en werd hij eigenlijk volledig afhankelijk van ons.

Uiteindelijk hadden we een taxikaart voor hem geregeld en een Saar aan huis zodat hij niet de hele tijd alleen was EN hij wanneer hij wilde naar mam kon. Maar zijn gezondheid ging met sprongen achteruit. Inmiddels valt hij elke week wel een paar keer. Hij heeft zijn schouder beschadigd, zijn heup is gekneusd, hij zit vol met blauwe plekken en heeft erg veel pijn. Met paracetamol en druppels tramadol wordt geprobeerd dit te verzachten maar het is inmiddels zo erg dat hij een paar keer per dag niet meer zelfstandig uit zijn stoel overeind kan of hij niet meer van het toilet kan. Ik heb inmiddels wel een soort sta-op stoel aangevraagd bij de thuiszorgwinkel, en een rolstoel zodat we toch met hem weg kunnen maar het is toch godsgeklaagd dat er voor hem geen plek is? Mij is een tijd geleden verteld dat je bijna geen indicatie meer krijgt. En als ik nu een spoedplek voor hem aanvraag kan hij wel en sittard of Eindhoven terechtkomen, dat kan ik hem toch niet aandoen? Hij IS al eenzaam en dan zal ik hem ook nog eens uit zijn sociale netwerk halen?

Vandaag was ik bij hem om zijn wekelijkse boodschappen te doen en toen ik terugkwam van de boodschappen lag hij op de keukenvloer. WEER op diezelfde schouder en heup gevallen, arm bloedde en lijkwit. Met hulp van tante Nel en haar schoonzoon Pascal heb ik hem weer overeind gekregen in de stoel en heb ik de huisarts gebeld. Die zat in een vergadering en schakelde de ambulance in, naar later bleek met spoed. Maar toen die kwamen begrepen ze eigenlijk niet waarom ze met spoed verzocht waren. Ze hebben hem helemaal nagekeken en omdat hij geen nieuwe verwondingen had, is met overleg met de huisartsenpost besloten om hem thuis te laten. Wel met het advies dat als hij misselijk wordt e.d. de huisartenspost gebeld kan worden. In het ziekenhuis kunnen ze ook niets, hij wil inmiddels niet meer gereanimeerd worden en ook als er een bloeding in zijn hoofd zit wil hij daar niets meer aan laten doen. Wat eigenlijk wel duidelijk maakt hoeveel zin hij er nog in heeft. En dat voor iemand die ALTIJD knokte om zo snel mogelijk weer uit het ziekenhuis te komen, die altijd zin in het leven had, en die lachtend riep dat hij 94 wilde worden.

En wij? Wij voelen ons machteloos, gefrustreerd, moe, boos, maar vooral HEEL erg teleurgesteld in onze “verzoringsstaat” waar gewoon onvoldoende passende zorg is voor de generatie die ons land heeft opgebouwd na de oorlog. Over stank voor dank gesproken…..

Het enige wat we voor hem willen is een zorgappartement dicht in de buurt van mam zodat hij er geregeld zonder veel gedoe heen kan, dat hij de zorg krijg die hij nodig heeft en zijn laatste dagen/weken/maanden zo gelukkig mogelijk kan slijten. Maar schijnbaar is dat te veel gevraagd voor ze.

En dat maakt me met enige regelmaat heel erg verdrietig ….