En toen was het stil…

Zoals jullie in mijn vorige blog hebben gelezen hebben we afscheid genomen van mijn schoonvader, ofwel (ook voor mij) pap. En ondanks dat we er vrede mee hebben, en ik eigenlijk nu pas voel hoe vreselijk moe ik was en heel erg aan het bijtanken ben, merk ik dat ik moet wennen aan de “stilte” die nu ontstaan is. Nog steeds voelt het raar om meteen na mijn werk op vrijdagmiddag naar huis te gaan of in elk geval NIET naar de Hegelsom te rijden voor de wekelijkse boodschappen. Nog steeds is het raar dat mijn telefoon opvallend stil blijft. Nog steeds voelt het alsof ik ineens zeeën van tijd erbij heb gekregen.

Niet dat ik die tijd meteen weer aan het vullen ben. Zoals ik al schreef, mijn lijf is nog aan het herstellen van het afgelopen half jaar, ik ben overduidelijk zwaar over mijn grenzen gegaan en heel eerlijk gezegd, ik denk niet dat het nog heel lang had moeten duren dan was ik omgekiept als ik zie hoeveel ik slaap. Maar goed, dat is niet gebeurt, en we hebben pap gelukkig tot op het laatst kunnen bijstaan.

Voor mam wordt goed gezorgd daar hoeven we zelf niet veel voor te zorgen. Ja oke, wat boodschapjes af en toe, wat kleding en dat soort dingen maar niets in de mate zoals het het afgelopen half jaar ging met pap. Wel zien we dat mam heel hard achteruit gaat. Ze heeft veel roepgedrag, voor mij een teken dat ze angstig en onrustig is. Ook heeft ze al meerdere keren aangegeven naar Maria te willen en zelfs een keer dat ze naar boven is geweest maar dat ze terug moest omdat het te druk was. Ik las vandaag in haar rapportage dat ze ondanks dat ze nu gekatheteriseerd is, nog steeds heel onrustig is EN dat ze zo goed als niet wil eten en drinken. Zo ver mijn kennis rijkt m.b.t. dementie een duidelijk teken dat ze er wel klaar mee is. En heel eerlijk? Ik gun haar van harte dat ze snel over mag gaan zodat zij en pap weer samen zijn. Om iemand waarvan je houdt zo te zien is niet bepaald een pretje. Maar goed, ze gaan als het tijd is, en wanneer dat is, is niet aan ons, dat moge duidelijk zijn.

Het voelt best raar en soms ook een beetje ongemakkelijk al die “extra” tijd, maar ik merk dat ik heel bewust de ruimte laat. Ik vul mijn vrij gekomen tijd niet meteen met van alles en nog wat. Ja oké, achterstallig werk in huis ben ik aan het oppakken, en vooral ook mijn hobby’s. Maar verplichtingen laat ik nog vaak aan mij voorbij gaan, eerst maar eens weer echt op krachten komen. Er wordt tenslotte ook nog wat van mij verwacht op mijn werk.

Maar volgende week volgen eerst een paar vrije dagen en aansluitend een (ongetwijfeld) heerlijk opleidingsweekend waarin ik de White time III ga herhalen. Daar verheug ik mij enorm op. Eigenlijk is dat het cadeautje wat ik mijzelf nu gegund heb. Ik ben heel benieuwd hoe het gaat zijn en verheug mij ook op de komende extra dagen vrij waarin ik hopelijk vooral lekker veel ga fröbelen. Iets wat ik toch wel gemist heb en wat mijn hoofd altijd heerlijk tot rust brengt.

En mam? We gaan het zien… Ik hoop voor haar dat het haar gegund is dat ze nog voor kerst bij pap is, want om eerlijk te zijn, zoals ze nu de dagen moet slijten gun je niemand.

Pap en mam in betere tijden

Wordt ongetwijfeld vervolgd.